[Recenzja] Amnesia: Memories – romans w pięciu kolorach

Otome kontra Trik, podejście drugie! Tutaj możecie przeczytać, dlaczego za pierwszym razem odrobinę się zraziłam; niemniej jednak visual novel uwielbiam i nadal liczę, że i tutaj znajdę cokolwiek satysfakcjonującego. Z pomocą przyszedł wrześniowy PS Plus (należą się podziękowania dla Olsona, który skierował moją uwagę w stronę dawno zapomnianego abonamentu ;)) i udało mi się pozyskać po kosztach kolejny tytuł ze stajni Otomate.

Historia produkcji nikogo nie zaskoczy. Przy zalewie remake’ów z PSP, które mamy do dyspozycji na PS Vita, domyślić się można, że “Amnesia” pierwotnie była grą z PSP, wydaną w 2011 roku. Do dyspozycji są też wersje na PC i obie wiodące platformy mobilne, jednak ich cena jest całkiem wygórowana – w PS Store tytuł bywa często na promocji i można kupić go w korzystnej cenie. Tytuł doczekał się również pilotażowego anime, jednak jak to bywa w większości przypadków, lepiej skierować swoją uwagę w stronę gry. Upchnięcie aż pięciu ścieżek fabularnych w jedynie dwanaście odcinków przerosło nieco twórców telewizyjnej adaptacji.

“Amnesia: Memories” jest tytułem nietypowym, wymykającym się odrobinę całkiem sztywnym regułom gatunku. Jak to w otome bywa, randkowanie ciągle plasuje się na pierwszym miejscu, jednak, co mile zaskakuje, rozgrywka nie sprowadza się jedynie do wyborów typu “kochaj, albo rzuć”. Tradycyjne już bad endingi, mające wyciskać łzy z oczu, zastąpiono dość krwawymi scenkami rodem z popularnych obecnie horrorów. W skrócie: albo uwiedziecie bisza i wszystko skończy się dobrze, albo zostaniecie ukatrupieni w jeden z kilkunastu mniej lub bardziej wymyślnych sposobów. Prawdę mówiąc, finezja chłopaków w zabijaniu głównej bohaterki jest naprawdę duża (zwłaszcza jeden z nich ma wybitne zasługi na tym poletku) i śledzenie rozwoju fabuły nie jest tak nudne, jak mogłoby się pozornie wydawać. Tym bardziej, że wnioski końcowe nie są aż tak naiwne czy naciągane, w jednej ze ścieżek całkiem sensownie wytłumaczono, dlaczego w głowie siedzi nam dziwny koleś z rogami, a wspomnienia trafił szlag.

W prologu zapoznacie się z Orionem (to ten nieogar przypominający demona), który jak zwykle chciał dobrze (wyszło jak zawsze) i wyparł bohaterce wspomnienia z ostatnich miesięcy. Dokonacie też wyboru jednego ze światów – w każdym z nich inny bishonen będzie się kręcił dookoła niej. Na pierwszy ogień u mnie poszedł Heart World (z okładkowym Shinem w roli głównej) – statystyki trofeów pokazują, że jest on najczęściej wybierany. Każdy ze światów obfituje w jedno dobre zakończenie, jedno normalne i różną ilość złych. Wybory podjęte przez gracza w trakcie rozgrywki będą miały odzwierciedlenie w trzech wskaźnikach – przywiązania, zaufania i podejrzliwości. Jeżeli chcecie dobrać się do good endingu, pierwsze dwa należy utrzymywać wysoko, ostatni – możliwie jak najniżej. Aby nie spojlować: zabawiać będziecie się z typowym playboyem, gościem z syndromem starszego brata (mającym w dodatku nietypowe upodobania erotyczne – kiepska mieszanka), nerdem i kimś zgoła przypominającym młodszego kuzyna. Po ciężkich bojach w celu odzyskania utraconych wspomnień we wszystkich czterech światach jest nagroda – piąty maniak zabijania imieniem Ukyo. Generalnie zachęcam do pozostania z grą aż do ostatniej ścieżki, ponieważ tam czeka ostateczne wyjaśnienie naszej pokręconej historii. Jak napisałam wcześniej, jest ono dosyć logiczne i (przynajmniej mnie) nie przyniosło ciężkiego WTF, które miewałam dosyć często przy przechodzeniu poszczególnych historii. Diamond World to chyba już za dużo nawet na moją (jak wydawało mi się wcześniej) dużą wytrzymałość, ale cóż; nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – nudzić się nie będziecie, to pewne. Ponoć zresztą Toma jest najbardziej popularnym biszem z gry; Japonia jak zwykle totalnie zaskakuje swoimi preferencjami i prowokuje do zastanowienia się nad grupą docelową Amnesii i gier otome w ogóle ;) Łatwo jednak z każdym z nich w jakiś sposób się zżyć, co powoduje, że po ukończeniu danej ścieżki ma się ochotę na rozpoczęcie kolejnej.

Fabuła to w visual novel dużo, jednak nie wszystko. Podczas czytania ściany tekstu będziecie podziwiać ilustracje – podziwiać, to dobre słowo. Podobnie jak w Norn9 warstwa graficzna jest naprawdę ładna; pewien wyjątek jednak u mnie stanowią projekty ubrań głównych bohaterów – sama nie wiem, co o nich myśleć. Wyglądają dosyć dziwnie, ale na pewno wyróżniają się wśród innych postaci z gry. Heroina wygląda bowiem normalnie, jej nieco oldskulowe ciuchy są całkiem ładne. Natomiast te sztywne kominiarskie mundurki, obroże na szyjach, paski? Hm ;) Podczas czytania graczowi towarzyszą wpasowujące się w tło melodie, nic nadzwyczajnego. Mają przede wszystkim nie przeszkadzać. Jedyne, na co mogę narzekać, to właściwie brak wstawek filmowych – podczas czytania czuję się nagrodzona, gdy dobrnę do jakiejś i lubię je oglądać. Zdecydowanie łatwiej wyobrazić sobie zdarzenia (w końcu na obrazkach nie ma wszystkiego), mogąc włączyć krótki filmik – tutaj tej możliwości niestety brak.

Nowelka obfituje w masę znajdziek. Poza odblokowaniem bonusowego świata, znaleźć możemy masę bonusowych obrazków, tapać w nie celem odtworzenia wiadomości od naszych biszów (jedno z bardziej uciążliwych trofeów w drodze do platyny), zagrać w bonusowe minigierki (papier, kamień nożyce i air hockey’a) oraz uzyskać dostęp do mininowelek dotyczących wszystkich męskich bohaterów. Całkiem przyjemne bonusy – zwłaszcza ten ostatni, fanom gry mogą się spodobać.

“Amnesia: Memories” uzyskała w skali Metacritica 72 punkty. “Norn9: Var Commons” plasował się blisko – całe 76. Zgodnie z moim własnym gustem, odwróciłabym nieco tę zależność. “Amnesia” podobała mi się dużo bardziej; przede wszystkim nie panuje w niej wszechogarniająca nuda, a odgrywanie kolejnych wydarzeń nie było podyktowane jedynie chęcią zdobycia platyny w grze ;) Moje oczekiwania wobec niej nie były wygórowane i pozwoliło to mile się zaskoczyć. Po “Amnesii” widać pomysł, ciekawe zarysowanie bohaterów, których można polubić – gry otome bywają miałkie i nudne, tutaj również nie mamy do czynienia z dziełem sztuki czy mistrzem w swoim gatunku, jednak nie mogę powiedzieć, żeby czas spędzony na graniu był czasem straconym.

Plusy:

• wciągająca fabuła
• fajni bisze
• ładnie wykonana

Minusy:

• wolę solidniejsze fabularnie gry
• trochę mało wstawek filmowych

Ocena ogólna

Amnesia: Memories, Trik, 2016-11-26

Platformy: PC, PS Vita, Android, iOS
Rok wydania: 2015
Producent: Idea Factory International